لانه ای از برگ سرخ (گل) محمدی خواهم ساخت

در قلب تو، در روح تو، در مغز تو ای ویران

آشیانه ای از نرگس غنچه های گل شیرازت

در قلب پر تپش بابای کوهی ات

 من خواهم ساخت !

از سوته کورهای خودساخته با اندوهم

از آتش فروزان چشمان شعله ورم

می سوزم و می سوزانم، شعله می افروزم

آنگاه در سپیدهء دم بهاری شیرازت

در کوچه پس کوچه ها با بهار و نسترن و نارنج

هم با رهائی، هم ماهی و هم آزادی

تخم عشق می کارم در بطن زنان آبادی

آبادی و آبادی و آبادی !

همه در آشیانه ام حجره ای دارند،

از عراق و فلسطین و ... هم تا به یک یانکی

در آشیانهء پرنورم،

بی در و پنجره و پرده

در حجره های بزرگ وسعت قلبم

در کاروان وسعت عشقم بسان آب دریاها

تو بیوطن و آواره،

ایرانی، و افغانی و تو ...

تو فلسطینی بیچاره

هر یک حجره ای در این کاشانه

به ظرافت نرگس، به طراوت بهار شیرازه

به ابهت و پهنهء کتف های دهرت

خواهید داشت،

شما صاحبان جدید عاشق کاروانسرای آزادم !

بازگشت به ابتدا

بازگشت به ابتدا

تیتر مقالات و نوشته های جواد ولدان (صابر) که بزودی در اینجا منتشر خواهد گردید:
خیزش پرشکوه پنجاه و هفت: پیروزی عظیم جهل بر نادانی